Ο κυβερνητικός ανασχηματισμός της 18ης Ιουνίου επανέφερε σε πολλούς τομείς και μάλιστα εντονότερα, το μόνιμο ερώτημα του Έλληνα πολίτη: ποιος είναι επιτέλους ο «αρμόδιος», πού δηλαδή μπορεί να απευθυνθεί όποιος επιδιώκει την επίλυση ενός ζητήματος, το οποίο εμπλέκει μία ή περισσότερες κρατικές υπηρεσίες;
Χαρακτηριστικό παράδειγμα όλης αυτής της σύγχυσης αναδεικνύεται και πάλι η εμπορική ναυτιλία, ο νευραλγικότερος, ίσως, κλάδος της ελληνικής οικονομίας, κλάδος που επηρεάζει, άμεσα ή έμμεσα, τη ζωή, την εργασία και την καθημερινότητα των περισσοτέρων Ελλήνων, εντός και εκτός συνόρων.
Η πρώτη κυβέρνηση του κ. Γ. Παπανδρέου, τον Οκτώβριο του 2009, κατήργησε το ιστορικό Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας (ΥΕΝ), τριχοτομώντας τις αρμοδιότητές του στα Υπουργεία Οικονομίας, Προστασίας του Πολίτη και Μεταφορών. Τα προβλήματα και η ταλαιπωρία που προέκυψαν από την ανεξήγητη αυτή απόφαση είναι ευρέως γνωστά, ανήκω δε στους πολλούς που τα επεσήμαναν, μεταξύ των άλλων και με άρθρο μου σε μεγάλη αθηναϊκή εφημερίδα, τον Μάιο του 2010.
Προφανώς κάποιοι (αλήθεια, ποιοι;) άκουσαν τις διαμαρτυρίες μας και, οπωσδήποτε, τη φωνή της κοινής λογικής, αφού 11 μήνες μετά, στον ανασχηματισμό του Σεπτεμβρίου του 2010, έγινε μερική επαναφορά του ΥΕΝ, υπό τον ευρηματικό τίτλο «Υπουργείο Θαλασσίων Υποθέσεων, Νήσων και Αλιείας», αν και αφήνοντας εκτός το άρρηκτα δεμένο μαζί του Λιμενικό Σώμα, το οποίο είχε αποφασιστεί τότε να υπαχθεί σε άλλο Υπουργείο.
Δεν πρόλαβαν να συμπληρωθούν 9 μήνες από τότε και στις κυβερνητικές ανακοινώσεις του προηγούμενου Σαββάτου ακούσαμε με έκπληξη το ΥΕΝ να (ξανα)καταργείται! Τι μεσολάβησε ώστε, τόσο σύντομα, να γυρίσουμε 1,5 χρόνο πίσω, στις λανθασμένες επιλογές του Οκτωβρίου του 2009; Αναρωτιέται εύλογα κανείς μήπως στην κυβέρνηση οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται πάντα με πολιτικά και εθνικά κριτήρια, αλλά ενίοτε με βάση τη διανομή αξιωμάτων στα εκάστοτε ευνοούμενα ή αποπεμπόμενα μέλη της. Το σίγουρο είναι, πάντως, ότι με αυτήν την ιδιότυπη «πολιτική της καραμπόλας», τα προβλήματα που αντιμετωπίσαμε από την προηγούμενη κατάργηση του Υπουργείου Ναυτιλίας θα επανεμφανιστούν άμεσα και μάλιστα σε πιεστικό βαθμό, λόγω της θερινής τουριστικής περιόδου.
Ας μην ξεχνάμε ότι, από τον Σεπτέμβριο του 2010 που συστάθηκε το Υπουργείο Θαλασσίων Υποθέσεων, Νήσων και Αλιείας, πέρασαν σχεδόν 2 μήνες ώσπου να αναλάβει και επίσημα τα καθήκοντά του ο –ουσιαστικά υπηρεσιακός, πλέον- Υπουργός Γιάννης Διαμαντίδης. Πιθανότατα θα χρειαστούν μερικοί ακόμα μήνες από σήμερα για να υπογραφούν τα Προεδρικά Διατάγματα που απαιτούνται για την εκ νέου διασκόρπιση των αρμοδιοτήτων του (ξανα)καταργούμενου Υπουργείου του. Έχει η χώρα την πολυτέλεια, στις συνθήκες της σημερινής πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης, να επιδίδεται σε τέτοιου είδους πειραματισμούς; Ας το κρίνει ο αναγνώστης.
Η εμπορική ναυτιλία είναι ιστορικά και άρρηκτα συνδεδεμένη με τον Ελληνισμό, για τον οποίο υπήρξε πνεύμονας ζωής, ελπίδας και ευημερίας, σε καλές και δύσκολες εποχές, σε περιόδους δόξας και σε διαστήματα ταπείνωσης ή ξένης κατοχής. Αποτελούσε ανέκαθεν πηγή αθρόας εισροής συναλλάγματος, προσφοράς δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας και προβολής της χώρας διεθνώς, μέσα από το μέγεθος και τη δράση του τεράστιου ελληνόκτητου στόλου. Δεν μπορούμε και κυρίως δεν έχουμε το δικαίωμα να πειραματιζόμαστεμε τόσο στρατηγικής σημασίας τομείς για την οικονομία και το έθνος, σε μια περίοδο που διακυβεύεται το μέλλον πολλών μελλοντικών γενεών από μια τεράστια διεθνή κρίση και από μια εξίσου κραυγαλέας αναποτελεσματικότητας εγχώρια κυβερνητική δράση.
Ως Πειραιώτης, ως νησιώτης και ως Έλληνας, εκτός από το να ενώσω την φωνή μου με τις φωνές των ανθρώπων της ναυτιλίας που ήδη αντιδρούν στις μεδοθεύσεις αυτές, ελπίζω ειλικρινά να πρυτανεύσει σύντομα η λογική, την οποία τόση ανάγκη έχουμε σήμερα. Η ναυτιλία μας δεν μπορεί να είναι πολιτικό «προνόμιο» ή φέουδο κανενός. Ανήκει, πρώτα και πάνω από όλα, στο έθνος!